Het grote plan…
Nou, zal je denken, wat gaat die gekke Hollander nou weer doen. Eerlijk zijn, ik weet het ook niet helemaal, maar in grote hoofdlijnen heb ik wel een plan. De details vul ik wel in en pas ik wel aan onder het reizen. En dan is het plan in principe zo… Neem de hond, pak de camper en rijd even heen en weer naar Australië. Dat kan een jaar duren, dat kan 5 jaar duren, maakt niet uit. Een ding is zeker, ik ga 23 april wegrijden, om dan via Europa, Griekenland, Turkije, Iran, Pakistan, India, Bangladesh, Thailand, Laos, Cambodja en misschien wel Vietnam, Indonesië en dan Australië. Hier en daar zal ik me autootje moeten verschepen, maar komen zal ik er.
Als alles dan een beetje mee zit verscheep ik via Nieuw Zeeland naar Zuid Amerika om daar weer omhoog te gaan rijden , Argentinië, Brazilië, eigenlijk alle landen in zuid Amerika behalve Colombia denk ik, dan mijn vader bezoeken in Costa Rica, en dan zo door naar boven. Wie weet kan ik daar in Noord Canada wel weer oversteken naar Rusland, maar dan zijn we al een flink aantal jaren verder, laat ik niet té ver vooruit lopen.
Er zijn mensen die zich afvragen wat me bezielt. Waarom ik weg ga, zo ver ga reizen, zo lang? Ik zal het een en ander even proberen uit te leggen.
Ooit bezat ik een aantal winkels in Nederland, zaken gingen goed, leven was op zich wel ok. Ik heb er wel een paar jaar over gedaan om dat te bereiken, met vallen en opstaan ook nog, maar ik klaag verder niet.
Een tiental jaar eerder had ik al eens een camper gekocht, daar twee of drie keer mee weg geweest, noord Afrika, Portugal etc., en dat beviel heel erg. Daar alle zakelijke toestanden had ik er geen tijd meer voor en verkocht ik het ding. Toch bleef het gevoel, het idee van vrijheid, het zien van andere landen, andere volken, culturen en vooral mensen in het achterhoofd hangen. Het idee van ´als ik ooit nog eens kan ga ik dat weer doen´ bleef, en toen ik eind 2002 de tent verkocht ben ik een jaar met het rugzakje door Azië gaan reizen. Zie de verhalen onder kopje Backpack.
Dit beviel wel zo goed, dat ik na terugkomst tegen mezelf zei, dit wil ik blijven doen, maar dan wel anders. Immers is het reizen met een rugzak leuk, maar je doet dat niet alleen. Er zijn duizenden die dat ook doen. Je komt steeds dezelfde mensen tegen, die dezelfde dingen hebben gedaan of gaan doen. Op zich niet zo heel erg hoor maar je reist van de ene attractie naar de andere, slaat het echte land deels over. Je ontmoet vaak alleen diegene die op de toerist belust zijn (zijn geld dan meestal) en de echte lokale bevolking zie je niet. Ook het echte land niet, alleen de hoogtepunten. Als ik nou mijn eigen huis mee neem kan ik onafhankelijk van het Lonely Planet circuit een land bezoeken. Daarbij heb je je eigen comfort en gemak mee, je eigen bed, keuken en plee, wat wil je nog meer.
En zo is het idee verder ontstaan en het hele proces van voorbereiding herhaalt zich weer. Net als vorig jaar moet je een hoop doen maar toch is het anders. Ik heb nu natuurlijk meer ruimte, niet alleen mijn rugzak maar, ik heb er ook een hond bij, een auto die technische verzorging (en inzicht) nodig heeft. Ik ga nu echt mijn huis WEL verhuren en ik neem een hoop Hollands goed mee.
Maar ik reutel maar verder. Het antwoord op de vraag.. waarom wil ik naar India, naar Laos, Cambodja etc. Wat zoek ik daar? Dat is moeilijk om uit te leggen, zeker aan mensen die daar nog nooit geweest zijn. De mentaliteit van de mensen is daar zo erg anders als hier. De hele sfeer, de levensstijl en de sociale omstandigheden zijn onvergelijkbaar met de Europese of Westerse.
Hier in het, zo snel mogelijk zo veel mogelijk vergaren, liefst met de ellebogenwerk en zo veel mogelijk geld uit geven aan zo veel mogelijk luxe. Consumeren, jagen, geen tijd hebben. Bijna alles draait om IK Ik IK, er is weinig respect voor andere. IK pies tegen je voordeur, want IK moet zeiken. Het feit dat andere daar door een week in de zeik stank zitten is niet boeiend. IK fiets door het rood want IK heb haast. Dat je er bijna een voetganger mee omver fietst, is niet boeiend. Als je tegen zeiker of fietser een opmerking maakt krijg je een grote bek of een klap voor je kop.
Privacy is alles en als iemand in die privé ruimte stapt krijg je ruzie. Mentaliteit wordt harder, mensen worden killer. Alles draait om geld en seks. Iedereen wil meer, mooier, sneller en duurder en daar draait een groot deel van het leven om. Wanneer ben je nog eens een oude kennis/vriend tegen gekomen en heb je daar een uur mee staan te praten op straat? Gewoon zo maar?
Nu is het natuurlijk niet zo dat al deze zaken in Azië niet belangrijk zijn. Er is daar veel armoede, geld is ook belangrijk, aan seks doen die mensen daar ook, maar het is allemaal niet hun grote drijfveer. Aziaten vinden het belangrijker om gelukkig te zijn, menselijke kontakten te hebben en eten op het bord te hebben. Als ze dat hebben zijn ze tevreden. Tuurlijk kijken ze met afgunst naar een buurman die een mooier of grotere fiets heeft, maar men is realist genoeg om dan een instelling te hebben van ´ach, mijn fiets fietst ook, dus wat wil ik nou´. Dat is een instelling die wij westerlingen maar moeilijk begrijpen en ook vaak als negatief beschouwen (ik ook hoor), toch maakt het het leven daar door een stuk minder gejaagd, minder stres en meer genieten. Er is nog ruimte voor echte genegenheid tussen mensen, echte behulpzaamheid en echte gastvrijheid, en dat maak je in Europa nog maar weinig mee. Mensen zijn veel ´warmer´ in omgang. Wanneer heb je hier nog eens meegemaakt dat een wildvreemde , die je net 10 minuten kent, zegt van ´kom mee naar mijn huis, dan kan ik je wat te eten aan bieden? (Naschrift; geloof me dat me dit ontelbare keren is overkomen, ook door mensen die geen cent te makken hebben)
Met dit hele verhaal wil ik niet noodzakelijk zeggen dat het westen slecht is en het oosten goed of zo. Tuurlijk niet, ik wil alleen even de verschillen in mentaliteit aangeven, en aangeven waarom het in Azië vaak zo prettig toeven is. (en geloof me, ik heb er ook vaak zat staan schelden of lopen balen omdat het ook zijn slechte kanten heeft.) Maar, buurman ’s gras is altijd groener, het ontdekken van deze andere culturen is gewoon boeiend.
Nou, in het kort is dat dus het plan.
Ik zal een soort dagboek bijhouden en mijn dagelijkse beslommeringen opschrijven en hier publiceren. Dat kunnen saaie verhalen zijn, als ik bijvoorbeeld veel rijd of niks mee maak, kunnen ook spannende of humoristische epistels worden.
Heb verder een hond gekocht speciaal voor de reis, een puppy Boerbull. Schat van een hond, doet geen vlieg kwaad. Maar hij kan boos kijken en ziet er imposant uit, dat telt.
Vragen…. Geen vragen?
Laatste update op augustus 30, 2021