20111102 – November 2011, Saoudi Arabie

Door Saoedi Arabië rijden doe je niet voor je plezier. Er valt weinig te zien, sterker nog er valt geen zak te zien. De interessante steden, daar mag je als niet moslim niet in (je reinste discriminatie). Ik zou graag Mecca of medina bezocht hebben, maar er voor bekeren leek wat ver te gaan. daarbij had ik maar een drie daags visum, en een dikke 1000 km te doen. En, eindelijk eens een kort verhaal….’,’Saoedi Arabië was niet een land waar ik nu echt naar uitkeek. Het was mijn keuze om er door te gaan, om zo de ellendige oversteek naar Egypte te omzeilen. Immers is het stuk van Wadi Halfa naar Aswan (van Soedan naar Egypte) nog steeds alleen per boot te doen via het Aswan meer en de Egyptenaren maken daar handig misbruik van. Een normale weg is al lang klaar maar wordt angstvallig dicht gehouden, immers word er op deze manier veel en veel meer geld verdiend. Vandaar mijn plan om via Saoedi naar Jordanië te rijden en dan via Syrië naar Turkije. Helaas voor mij is de situatie in Syrië steeds slechter aan het worden en het zou best kunnen dat ik dat land niet in kom. De consequentie zou zijn dat ik of met een boot van Israël naar Italië moet (geen leuke en een dure optie) , of terug moet rijden om via Egypte, Libië naar Tunesië te rijden (lijkt me veel leuker). Hoe dan ook, eerst maar eens door de zandbak van Saoedi. Ik heb een drie daags visum, meer wil de sjeik niet kwijt. Men houdt niet van individuele reizigers, dat levert niets op en men forceert je op die manier door het land heen te scheuren. Van Jiddah, waar mijn schip aan komt, naar de grens met Jordanië is een slordige 1200 km. Normaal gesproken wel te doen in drie dagen, maar je bent de eerste dag al kwijt met grens formaliteiten. En die waren niet makkelijk.<br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=2362&g2_serialNumber=2 \”>\r\n<br><br>\r\nRoete door Saoedi</center><br>\r\nOm 11 uur in de ochtend kwam het schip aan in de haven van Jiddah. Onmiddellijk valt de rijkdom en welvaart op door moderne hoge gebouwen. Flatgebouwen in allerlei futuristische vormen. Je ziet weinig mensen lopen, alles gaat met de auto. Geen wonder, in dit land kost benzine geen drol en invoerrechten schijnen ook erg laag te zijn. Dus auto’s zijn in verhouding goedkoop en de gemiddelde Saoedi is rijk. <br>\r\nVoor het verlaten van het schip wordt je verplicht twee medicijnen te nemen, geen idee wat ze waren. Een druppel op de tong en een tablet van het een of ander, hoppa, slikken kreng.<br>\r\nWeer wachten tot de deuren open gingen, het was het al weer half 1, ja snel gaat het hier niet. Er zat nog een bid-ronde tussen, en dat is verplicht in dit land. Een bedrijf dat niet bid riskeert de toorn van de geloofs politie, en dan ben je nog niet heilig als die de pik op je hebben. <br>\r\nIk had ondertussen wat in mij Lonely Planet van Saoedi zitten lezen, en kwam daar een stuk tegen over het meenemen van alcohol over de grens. Jaren gevangenis straf staat daar op. Daar had ik van te voren niet over nagedacht en in mijn auto had ik nog wat zakjes whisky uit Ghana liggen (kan je na gaan hoe veel ik drink) en zelfs nog een fles crème de Mente uit Chili. Ik twijfelde een beetje wat ik er mee moest. Ze aangeven? Dan was ik ze kwijt (niet zo erg) maar misschien ging ik het gevang wel in. Niks zeggen kan ook, maar als ze dan gevonden werden riskeerde ik zeker voor jaren in een groezelige cel te gaan. <br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=2314&g2_serialNumber=2 \”>\r\n<br><br>\r\nVan ver af lijkt Saoedi heel wat</center><br>\r\nAnyway, eenmaal van het schip werd ik in een bus geladen naar de aankomst hal. Alles is hier modern en schoon. De hal was net die van een vliegveld, witte tegels en metalen tafels, lange rijen stoelen, het zag er allemaal netjes uit. Was net aan de beurt bij de paspoort controle toen ik uit de rij gehaald werd. Ik was de enige blanke in het hele gezelschap (en op de hele boot trouwens) en ik had vast speciale hulp nodig. Dat klopte ook want de formulieren die ik blijkbaar moest invullen waren geheel in het Arabisch. Ik moest iets tekenen (geen idee wat) en mijn pas werd meegenomen. Daar zit je dan. Ondertussen gaat de tijd voorbij, en dit is de eerste dag van maar drie, dus ik had haast. Na een half uur kwam het verlossende woord, ik mocht door. <br><br>\r\nIn het ruim van de boot stonden 15 auto’s en ik had bij een van de chauffeurs, die goed Engel sprak, al geïnformeerd hoe de procedure moest. Dus liep vrolijk naar het juiste loket om mijn auto te halen. Eindelijk aan de beurt negeerde de man me compleet. Ik wist dat ik geld moest dokken dus op een geven moment begon ik maar met wat dollars in de man zijn ogen te wapperen. Nu nam hij me ineens waar en melde in gebroken Engels dat mijn auto op slot was (ja duh, het camper gedeelte laat ik natuurlijk niet open), dat dat een probleem was en dat ik daarom eerst maar eens mijn auto open moest gaan maken voor ik überhaupt wat mocht betalen. Rare jongens die Saoedi ’s maar goed, ik werd naar een hal verderop gedirigeerd. Daar wist niemand niks dus ik bleef maar van het ene kantoor na het andere lopen, ondertussen vriendelijk kletsend met de Saoedi ’s. Het bleek dat Rijkaard trainer van het Nationale elftal van Saoedi Arabië is, daar maakt eik natuurlijk handig gebruik van. (dan je Frank). . Ondertussen waren de andere chauffeurs ook aan komen lopen en iedereen wilde zijn auto het eerst hebben. Je weet hoe dat gaat in Aribirië, niemand heeft geduld, niemand heeft zin op een ander te wachten, ik wil me auto nu! en lange leve Allah. <br>\r\nUiteindelijk kreeg ik, na een half uurtje, een mijnheer met strepen in de gaten, ik denk, die moet ik hebben. Dat bleek een aardige man die ook nog eens redelijk Engel s sprak en die gebood de man van de computer om mijn formulier uit te draaien, mijn auto te halen en de boel te regelen. <br><br>\r\nDe computer man had de boel blijkbaar al voorbereid en hij wilde net mijn formulier gaan printen toen hij vroeg hoe New Zeeland was. Ik zeg wat bedoel je, ik kom uit Holland. Nee, er staat NL op je auto dus je komt uit New Zeeland. Nee besneden muts, Netherlands, Holland. Kan ik het helpen dat we twee namen moeten hebben zodat het nog lijkt of ons land heel wat is. De man kijkt vertwijfeld, steekt zijn handen in de lucht, begon zowat te huilen en kermde luis. Ik begreep dat hij zijn werk dus over moest doen. Nou, ik kan je vertellen, het invullen van een formulier op het scherm, met eenvoudige vragen (kenteken, merk, bouwjaar etc) duurde 30 minuten. Eerst kreeg jij het toetsenbord niet van het Arabisch af. En als je een Hollands nummerbord heb, moet je Hollandse letters typen. Na 10 minuten lukte het hem, toen kan hij het merk MAN niet vinden. Enfin, eindelijk formulier klaar, ik terug naar de betaal mijnheer. Jammer, die was hem gepleten en was naar huis. Dus weer de man met de strepen zoeken, die begon luid te vloeken en belde de man thuis, dat ie onmiddellijk terug noest komen. Daar ging weer een half uur overheen. <br><br>\r\nEindelijk, na 2 uur waren de papieren in orde. Nu nog mijn auto zelf. Die was in geen velden of wegen te bekennen. De piepeltjes die de auto naar de inspectie ruimte moesten rijden waren ook weg, dus weer een kwartier wachten, ja hoor, daar kwam MLT aan (My Little Tank, zo heb ik mijn auto genoemd bij the way). Nu zou er een douane inspectie komen, nu kwam het alcohol probleem naar voren. De computer mijnheer fluisterde in mijn oor, nog voor de douane pief er was : heb je whisky? Ik proefde dat hij dat uit eigen belang vroeg en niet uit douane belang, dus ik zeg : Ja, kom dan mag je het hebben. Zijn ogen kwamen klaar van genot en ik drukte hem snel de zakjes Whisky in zijn hand. Hij stormde naar achter en was even later terug met lege zakken. Zo, van dat probleem was ik ook af. Dus wachtte ik op de douane pief, die helemaal niet verscheen. Na nog twee minuten gewicht te hebben werd me te kennen gegeven dat het goed was zo, ik mocht gaan, ik mocht het land der Arabieren inrijden, het land van zand, zon, Olie en Sjeiks.<br><br>\r\nIk stapte in mijn auto en vond dat er een hele penetrante rubber geur hing. Dacht eerst nog dat het van een andere auto was. Parkeerde mijn auto buiten het terrein om GPS en zo aan te gaan sluiten en rook dat de stank duidelijk van mijn auto af kwam. Liep een rondje maar kon niks ontdekken. Ik vermoede dat de heren in dat stukje van de boot naar het douane kantoor de koppeling zo hebben laten slippen dat de stank er af komt. Klote hommels.<br><br>\r\nOm half vier reed ik Jiddah in, op zoek naar de weg naar het noorden. Dat viel nog niet mee want Saoedi is modern. Een grote verkeer chaos, het was bijna spitsuur. Veel brede wegen en stoplichten en weinig borden waar ik wat van begreep. Op geluk reed ik maar noordwaarts, het bleek later de juiste weg te zijn. Het duurde en duurde voor ik Jiddah uit was, wat een moderne en grote stad, wat een verkeer. En zo reed ik 150 km noordwaarts over de alsmaar goede, dubbele weg. Had erge honger, had alleen wat ontbeten, de lunch was er bij ingeschoten. Stopte bij een supermarkt en scoorde een Mars, een grote zak chips en een Cola. Dat soort junk-food eten kan goed een jaar of twee geleden zijn, dus dan mag het wel eens een keer. Toen het donker werd reed ik de woestijn in en parkeerde 1 km van de hoofdweg in de zandbak. Later zag ik dat ik niet ver van een petrochemische fabriek stond, in de donkere nacht was het ding hel verlicht. <br>\r\nStond op voor dagenraad, at snel een ontbijtje en toen het licht sterk genoeg was om wat te zien, vervolgde ik mijn weg. De saaie weg. Er valt in dit land eigenlijk niets te zien. Wel om de 5 kilometer een groot bord met de afstanden. Jordanië nog 955 km. Jordanië nog 945km. Als je dat als maar voor je ogen krijgt, elke 5 km lijkt het steeds verder. Maar het waren de enige afleiding punten in dit saaie landschap. Tussen de steden is het zand en niets anders. Soms vlak soms wat heuvels, dat is dan de enige afwisseling. Door de schaarse steden heen is het eigenlijk ook saai. Veel gebouwen met tralies, dichte rolluiken en ook hier zie je vrijwel niemand lopen. Geen leuke marktjes of bazaartjes of souqjes, hoe die dingen hier ook heten. Winkels met moertjes en boutjes, bouw materialen en verlichting materialen, en dat terwijl men hier uitsluitend TL en koude spaarlampen gebruikt.. Geen leuke restaurantjes of terrasjes. Alles gaat met en in de auto. Veel pin automaten zijn ook ‘drive-thru’, oftewel je kan pinnen zonder je auto te verlaten. De enige moeite die de Saoedi moet doen is het raampje van de auto open draaien, en dat zal in 90% van de gevallen ook wel elektrisch gaan. De saoedi’s, met hun rode geblokte doeken op hun kop, vastgehouden door een zwart rond koord, komen hun auto niet uit. Aan een kant wel begrijpelijk. Ondanks dat de buiten temperatuur niet echt warm was, op het moment dat je met je kop in de zon staat wordt als daar een microwave onmiddellijk gefrituurd. <br>\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=2317&g2_serialNumber=2 \”>\r\n<br><br>\r\nBij zonondergang is zelfs een raffinaderij mooi</center><br>\r\nEn zo reed ik , op mijn tweede dag in Saoedi, 600 kilometer. Zag bekende namen. Uiteraard is Mecca hier niet ver vandaan, maar ik scheerde ook langs de stad Medina. Beide niet toegankelijk voor niet moslims. Graag of niet. Echter relaxed rijden was het niet, ik moest door. Ik weet zeker dat een eventueel overschrijden van mijn 3 daags visa ernstige consequenties zouden hebben dus wilde dat risico natuurlijk niet lopen. <br>\r\nMoeten wij in Nederland het water buiten houden, en zo is onze infrastructuur ook ontwikkeld, in Saoedi moeten ze het zand buiten houden. Nou is dat wat omslachtig als je midden in een zandbak woont maar om de wegen zand vrij te houden, walst men het talud van de wegen 20 meter naar beide kanten plat. Hierdoor kan het zand niet opstuiven en houd je de weg redelijk schoon. Maar je moet dat blijven doen want het waait hier veel en hard. En regen zien ze nooit vermoed ik. Het water voor de dorpen wordt door grote ontzilting installaties uit de rode zee gehaald. Dure grap maar veel andere opties zijn er niet. In de dorpen zie je veel groen, dat nog een beetje het idee moet geven dat er wat natuur is. <br><br>\r\n\r\n\r\nIn de middag wilde ik gaan tanken, maar ik had geen idee wat de diesel koste. Had wel gehoord spot goedkoop maar ik melde me toch eerste even bij een van de vele drive-tru pin automaten in Umlaj. Het minimum bedrag wat ik op kon nemen was 500 Rials, en dat spuugde de automaat dan ook binnen enkele seconde uit. Daarna naar een tank station. Bij het eerste was geen hond te bekennen. Kon zo gratis tanken als ik zou willen, maar de straf voor diefstal is ook niet mis. Handje er af is toch wel het minimum. Liep dus maar naar het tank station winkeltje. Maar dat bleek een bidruimte te zijn en te zien aan de vele paren schoenen die buiten stond, lag iedereen plat richting Mecca. Ja daar ga ik niet op wachten hoor, wil je business of wil je bidden? Bidden dus. Reed door en vond 2 km verderop een tankstation waar ik wel een bediende zag. Dat bleek een India’er zijn. En die was geen moslim en hoefde niet te bidden dus. Tankte tot de nok toe vol en moest zo weinig betalen dat ik het zelf niet kon geloven. Ik kreeg meer dan 3 liter voor een Rial. Een Rial is volgens mij 20 eurocent. Kijk, das het betere werk. Oefende nog wat Hindi met de pomp bediende, kocht wat platte broden bij de bijbehorende supermarkt (die door een vreemde Saoedi voor me betaald werden, welcome in my country) en reed weer snel verder. Langzaam aan werd het landschap iets meer berg achtige en daardoor wat interessanter. Af en toe een zandduin, of een fraaie rotsachtige bergketen. Wederom parkeerde ik voor de nacht gewoon een kilometer van de weg in de woestijn. Ik heb nog steeds geen Saoedi zien lopen ergens, dus zullen ze in de nacht ook niet bij me op bezoek komen. Onder een gigantische sterrenhemel at ik mijn avond eten. Gebruikte mijn Ipad met het de app starwalk< br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=2320&g2_serialNumber=2 \”>\r\n<br><br>\r\nSaoedische problemen</center><br>\r\nHerhaalde de exercitie van gister en reed weer weg bij het strijklicht. Maar dat was later dan gister, het was duidelijk dat ik steeds noordelijker kom. Half zeven kon ik nu pas weg. Toch even de kachel aangehad, het was frips. Had nog 400 km te gaan tot de grens, dat moest lukken. Hield lang de mooie blauwe rode zee aan mijn linker hand, genoot ook van een lunch in een van de plaatsjes, pal aan de zee. Het was te fris om te zwemmen. Je zou denken, in de woestijn is het altijd warm maar dat is het zeker niet. In de zon ja, daar is het warm. Heel warm. Maar in de schaduw is het fris en in de nacht zelfs koud. Met nog zo’n 150 km te gaan begonnen de echte bergen. Steeg van 0 naar 1000 meter en de nog steeds prachtige weg kronkelde zich tussen de hoge bruine kale bergen heen en langs enorme gletsjers van zand. Mooi rijden, jammer van de tijdsdruk. Om 2 uur in de middag was ik bij de grens. De Saoedische kant was binnen 20 minuten beslecht, dat viel mee. De Jordaanse kant zou een paar uur meer duren, maar dat uiteraard in mijn relaas over Jordanië, een volgende keer.\