Begin maart 2009, Bariloche en Chiloé ( Argentinië en Chili)’,’2009-03-11 11:02:36′,’Van El Bolsón reed ik naar het noorden. Het zo bekende Bariloche viel me tegen, druk en vol. Reed de bergen in om de Andes over te steken en zo kwam ik weer in Chili, waar de Osorno vulkaan en Chiloé en de op me wachten. Die eerste is uitzonderlijk, die tweede leuk als het mooi weer is. ‘,’Een weekje ben ik in el Bolsón geweest. Niet omdat er zoveel te beleven valt. Maar het was heerlijk weer, echt super. Overdag zonnig en tot een graad of 30, in de nacht koel en soms koud zelfs. Geen wind. Dat soort weer heb ik lang niet gehad en daar moest ik even van profiteren. Dat heb ik dan ook gedaan. Samen met Hubert en Irma, een Duits stel die met een zelfgemaakte, immense vrachtwagen, onderweg waren. Het was geen 4 wiel aangedreven auto, ook was ie niet gemaakt om off-road te rijden. H&I meden dan ook stelselmatig alle ripio wegen. Hun auto mag dan misschien niet zo sterk zijn als die van mij, ze hadden iets anders wel, en dat was een enorme ruimte en luxe. Ze hadden gigantische ramen in hun auto, en een enorme zithoek, achterin, in een u vorm. Dat gekoppeld met het uitzicht wat ze door die enorme lappen hadden, maakte het een heel prettige auto om in te vertoeven. Ook sfeervol en licht ingericht. Hubert en Irma hadden overduidelijk geen haast. Vorig jaar waren ze te laat bij de gletsjer Perito Moreno, de winter was net ingevallen, straten onbegaanbaar. Dus proberen ze het dit jaar weer, en anders het jaar daarop wel. <br>\r\nSamen aten we tot twee keer toe in het dorp. De eerste keer bij een perfect gekozen vreetschuur, je kon bijna niet over het stuk vlees op je bord heen kijken. En mals, super gewoon. \r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=56&g2_serialNumber=1\”>\r\n<br><br>\r\nDe tafel boog door</center><br>\r\n\r\n\r\n\r\nDe tweede keer, vergezeld door Jim, een Fransman die perfect Engels sprak (ja, die zijn er dus toch), aten we gegrild lam, ook heerlijk. <br>\r\nVerder was El Bolsón een relaxed dorp, vol met hippies, alternatievelingen en rasta hoofdjes. Die hielden om de twee dagen een soort markt met dingen die ze maakten of groeiden en sleten die aan toeristen. Leuk marktje, vol met goedbedoelde spul. Veel sieraden, asbakken, hashpijpjes, etc. Dat was niet zo boeiend, maar wat wel heerlijk waren bakjes verse onbespoten aardbeien, frambozen, zwarte bramen of bosbessen. Ik heb er heel wat bakjes verorberd. Ook was er een kraampje dat macro-biotische maaltijd salades serveerde. Echt heel erg lekker, kon het niet eens op. <br>\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=54&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nEr moet ook gewerkt worden natuurlijk</center><br>\r\n\r\n\r\nDeed veel kleine dingen aan de auto, eindelijk mijn oranje buizen geverfd (en er een verwijdert en onder de auto gemaakt), probeerde de nog steeds lekkende dieseltank dop eens te demonteren, kiepte de cabine voor een motor inspectie (en vond een defect en los diff-lock stekertje op de achterste differentieel), maakte de voorcabine eens schoon van binnen, enfin, van die klusjes die zo af en toe gewoon nodig zijn.<br>\r\n\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=58&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nDe camping vogel, moet je geen ruzie mee krijgen</center><br>\r\n\r\n\r\nMaakte vrienden met een jong poesje. Het was een katje van een maand of 5 schat ik, helemaal wit. Ik ben niet zo’n katte liefhebber maar dit beest was wel geinig. Had er een keer eten gegeven dus die kwam elke keer even kijken. Brutaal als de nete. Liep overal met me mee naar toe en ik kon haar zelfs trucjes leren. Heel speciaal voor een kat. Als ik op een boom wees, ging ze er in klimmen. Als ik hard ging lopen, liep ze mee. Ging ik zitten, kwam ze op mijn voeten liggen (was wat minder toen ik aan het verven was en ze dacht dat de kwast een speelgoedje was. Voor straf haar staart in de verf gedoopt, maar het was witte verf). Leuk, maar helaas, niks voor mij om in de auto te hebben, buiten het probleem nog van grenzen en papieren en zo. <br><br>\r\nOp 1 maart regende het onverwacht vrijwel de hele dag dus besloot op 2 maart weer te gaan rijden. Richting San Carlos de Bariloche (gewoon Bariloche in de volksmond). De scholen zijn hier ook weer begonnen, vakanties zijn over, dat scheelt vast in drukte bij de toeristische attracties denk ik. De goede weg naar het noorden voerde door dennen wouden heen en hoge bergen en was best aardig. De zon scheen niet. Dat maakt het minder mooi. <br>\r\nBariloche is een grote stad en na er eens doorheen gereden te hebben was ik er al snel mee klaar. Het is een heel populaire toeristische stad. Waarom dat zo was… geen idee. Het zal wel de natuur in de omgeving zijn, want de stad zelf had geen enkele uitstraling en was dus niet ESPECTACULAR zoals ze dat hier zeggen. Of eigenlijk schreeuwen, vandaar ook de hoofdletters (en dan het liefst je armen er nog even flink bij bewegen) Omringd door hoge mooie bergen en zo, en een meer, maar ach, dat hebben we vaker gezien. Aan de zuidkant van Bariloche heb je een mooie weg langs het meer. Die ben ik langs gaan rijden maar dat viel vies tegen. Een lange aaneenschakeling van Hotels, supermarkten,, Cabañas, campings (die schreeuwend duur waren) en ander toeristische zooi. Heel af en toe kon je het meer tussen de bebouwing door zien. Was er dus ook snel uitgekeken. Ook een slaapplaats was niet te vinden. Ja een camping voor 35 Peso (normaal 15 of 20), dus die heb ik lekker laten schieten. Het was ook druk, file rijden. En in Bariloche stad zelf heb je stoplichten. Dan kom je Argentijnse perikelen tegen, het jongleren. Gaat het stoplicht op rood, springen er een of meerdere mannen of jongens op de weg en beginnen te jongleren. Ik heb ze met knotsen zien doen, met ballen, glazen bollen, enfin, fantasie genoeg die lui. In de hoop dat ze daar natuurlijk een peso-tje mee verdienen. Vage gewoonte wel. Ben door gereden uit de stad en heb aan het meer gestaan, 15 km ten noorden van Bariloche.<br>\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=78&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nLekkerrrrrrrrrrrrrr</center><br>\r\n\r\n\r\nHet weer bleef een beetje tegen werken. Niet dat het erg slecht was maar het stuk weg dat ik gepland had, tussen Argentinië en Chili, vanaf Bariloche, moest heel erg mooi zijn….. als het mooi weer was. Het was gelukkig droog dus gokte er op en reed de pas over richting Chili. Dit was een 250 km, dus in een dag te doen. Moest wel de grens over, en dat neemt natuurlijk wat tijd in beslag maar ok. <br>\r\nOp deze weg heb ik goed gezien hoe snel hier het landschap verandert. Bij mijn vertrek reed ik door de pampa. Plots begon de Andes, de weg ging omhoog en ik reed door dennebossen. Helemaal omhoog waren er alleen struikjes. Aan de andere kant naar beneden plots een tropisch regenwoud, met bamboe en varens en allerlei planten die je in de tropen verwacht. Beneden aangekomen…. teletubbies. Velden met heuvels, koeien en koeien. Doet wat aan Engelse platte land denken. Op het plaatje zie je mijn GPS gegevens over de hoogte en afstand van dit stukje weg.\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=50&g2_serialNumber=2 \”>\r\n<br><br>\r\nProfiel van de dag rijden</center><br>\r\n\r\nOok nu weer was het moeilijk een slaap plekje te vinden. Stomme hekken overal. Had het plannetje om in Chili bij de hotsprings langs te gaan, en daar op het parkeerterrein te blijven slapen. Tenminste, zo had ik het me voorgesteld. Hier in de Andes heb je veel vulkanen, een aantal actief, en heet water uit de vulkaan is dus lekker gratis. Zo had ik me dat voorgesteld….<br>\r\nJammer dan. Bij de heetwater bronnen aangekomen bleek alles zo commercieel te zijn als de neten. Het begon al op de parkeerplaats, met bordjes ‘verboden te picknicken, verboden te kamperen. Gatver, dat plan ging niet door. Daarbij heb ik er eigenlijk al geen zin meer in als ik ergens aankom en er van alles verboden is. Zo van…. Jullie mogen niks, alleen geld komen brengen.†Nu dacht ik, dan ga ik wel een uurtje in het hete water liggen, altijd lekker. Ik had twee keuzes. In het hete water liggen voor 35000 pesos (5 euro) of een massage voor 14000. Pff, ik werd er eerlijk gezegd gelijk niet goed van. Het bad van 35000 peso was buiten en was een super saai zwembad achtig ding. Gladde tegeltjes en geen stoel, geen parasol, niks eigenlijk. Er zat niet eens stroming in het water, dus hoe ze aan dat hete water kwamen weet ik niet. Het riviertje wat langs liep was steenkoud. Volgens mij zette ze gewoon de boiler aan. Nee, dat zag ik niet zo zitten. Denk doe nog één poging, ik ga op de camping staan. Daar was geen hond, zelfs niemand om de poorten open te doen en de plekken waren klein en modderig. Tja, toen ben ik maar doorgereden, das duidelijk.<br><br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=66&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nHé, die ken ik..</center><br>\r\n\r\n\r\nBij Osorne kwam ik de snelweg nummer 5 tegen. Jaaaaa, een echte snelweg. Twee baans, glad asfaltje, tol poortjes. Ik denk, dan hebben ze ook vast P-plaatsen, en ja hoor, na 15 km heerlijk gezoefd te hebben een perfecte rustig P-plaats met (koude) douche en mooie WC’s. Heerlijk naggie gehad.<br>\r\nDoor richting Chiloé. Maar onder het rijden doemde plots een gigantische vulkaan op. Jassus wat een gevaarte zeg, daar moest ik het mijne van weten. Hoppa, bij fruitella de snelweg of. Oh nee, het is Frutillar. Sorry. Er is een Frutillar Alto (niks an) en een Frutillar Bajo, aan het meer en erg toeristisch maar pittoresk. Frutillar heeft Duits bloed, en dat is te zien aan de vele Stubes, de Tortes en de Hannover street en zo. Parkeerde mijn auto aan de boulevard en ging zitten staren naar de vulkaan. Het was helaas koud en winderig, en tijdens een bezoek aan de toeristen informatie vertelde de niet zo informatieve dame me dat er regen op komst was. Ondanks dat er gratis wifi in het hele dorp was ben ik toch maar weggereden richting Port Montt. Dit omdat ik toch door wilde naar Chiloé, en als het toch zou gaan regenen, kan ik maar beter rijden. <br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=72&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nMachtige Osorno vulkaan</center><br>\r\n\r\nNou, dat van die regen, dat heb ik geweten. Het begon zo rond het middag uur, en is de hele dag niet meer gestopt. Storten deed het. Bah. Dat maakt alles nat, vochtig en triest. <br>\r\nLichtpuntje was mijn bezoek aan Puerto Montt. Niet zo zeer de stad zelf, dat was niet veel in de regen, maar het grote nieuwe supermoderne winkel centrum. Macdonald, Pizza Hut, super moderne winkels en een Mega supermarkt. Omdat al mijn vers voedsel op was even vlees groente en eieren ingeslagen. (1 1/2 kilo mooi rundvlees voor nog geen 4 euro, lekker haché-tje fixen). En nee, ik heb geen vette dingen gegeten, ben immers gewicht aan het verliezen (en lig daarmee nog steeds op koers).<br>\r\nDoor de regen zuidwaarts richting de boot naar Chiloé. Dacht eerst dat ik daar aan de golf van Ancud zou overnachten maar na een bakkie thee en een hoop regen besloot ik maar toch over te steken en op het eiland te overnachten. De ferry nam 25 minuten in beslag (en 14000 pesos), en .. je raad het… aan de overkant was het ook regenachtig, nat, grijs en triest. Overigens is die oversteek goed geregeld, met elke 15 minuten een boot die over vaart. Geen lange wachttijden dus, maar of het de Europese veiligheids norm zou halen, denk het niet. Wat klep van de ferry omhoog. Ja, 30 cm zodat ie net over het water scheert. Wat wachten tot iedereen stilstaat, hoppa, we gaan weg als de laatste auto nog op de laadklep staat. Wat ruimte tussen de auto’s. ik kon echt mijn auto niet uit, zo dicht stonden we op mekaar. <br><br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=60&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nAls sardines</center><br>\r\n\r\nIn Chiloé (dat is dus een eiland) aangekomen kon ik wederom geen plekje vinden, alles was weer eens afgezet (zucht) dus reed door naar de eerste stad, genaamd Ancut. Ja, die naam vraagt om grapjes, ik weet het, maar ik doet het niet..Heb nog een poging gedaan een camping te vinden maar gaf dat snel op en ging in de stromende regen aan de An-cut-haven staan.<br><br>\r\nVolgende dag werd ik wakker met een stralende blauwe hemel. Mijn humeur was gelijk goed, dat snap je. Na een bakkie thee het dorpje nog maar eens in gereden, dat er natuurlijk anders uitzag dan de dag er voor. Geinig, zo met die gekleurde huisjes, maar het kon me niet al te veel boeien, dus reed snel door richting Castro. Daar vond ik een mooie parkeerplekje aan de haven, met een wifi verbinding. \r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=62&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nKerkje van Castro</center><br>\r\n\r\n\r\nWilde net het stadje rond gaan lopen toen er iemand naar mijn auto stond te staren. Xsei hallo natuurlijk en er ontspon zich een leuk gesprek. Het bleek Luis te zijn, een accountant uit Argentinië die al 10 jaar in Chili woont. Zijn kids zijn uit huis dus heeft ie toen een mooi stukje grond hier in de heuvels gekocht, woont daar nu met zijn vrouw Patty en doet al zijn werk via mail en internet.<br>\r\nWerd eerst op een bakkie uitgenodigd en daarna bij hem thuis. Aardige mensen dus daar ging ik graag op in. En zoals zo vaak met Argentijnen, hij kende weer die en die belangrijke mensen, had kontakten daar en daar, dat schijnen alle Argentijnen te hebben. Als je iets nodig hebt ga je het niet zelf regelen, je belt een vriend of kennis. Dat is de ‘way of life’ hier. <br>\r\nNa een paar uurtje in Castro te hebben rond gelopen (leuk plaatsje) reed ik met mijn auto richting het Huis van Luis en Patty. Dat bleek echt in de heuvels, de weg was een smal zandpad en super steil maar ging nog net goed. Kon mijn auto omdraaien en moest hem aan de kant van de weg zetten. Dit omdat de oprit van zijn huis, iets verder op, te smal was voor mijn auto. Dat vond ik niet zo’n goed plan want de weg was al smal zat. Net toen ik het dan toch wilde proberen kwam er een auto langs en die riep…zet dat ding op mijn land joh. De man stapte uit, jaste wat hekwerk uit de grond en ik mocht op zijn stuk land staan. Kijk, dat is nou eens gastvrijheid. <br>\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=68&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nTeletubbies landschap in Chiloé</center><br>\r\n\r\n\r\nDe avond bij Patty en Luis doorgebracht, super mooi uitzicht, leuk huis, en het werd een leuke avond. Als ik weer langs kwam, moest ik zeker weer bij ze langs werd me verteld. Om half tien zocht ik mijn auto weer op. Wilde nog aan de eigenaar van de grond vragen of ik mocht blijven die nacht, maar kreeg geen gehoor aan zijn huis.<br>\r\nDe rustige nacht die ik had verwacht werd geheel verstoord door blaffende handen. Continu. De hele nacht, om er gek van te worden. Om half 6 in de morgen, toen het een beetje begon te gloren, hielden ze op met blaffen. Ik dommelde eindelijk in, om vervolgens wakker te schrikken van de haan die het werk van de honden over nam. Reed vervolgens dus vroeg weg richting het einde van het eiland. Mooie weg, door teletubbies landschap. Beetje hobbelig hier en daar maar wonderschoon. Het eind van de weg is in Quellón. Dat is ook het einde, of het begin van de Pan America highway, die helemaal tot in Alaska loopt (met een kleine onderbreking in Columbia). 26.000 km lang is die. Eigenlijk is het niet één weg maar een aaneenschakeling van wegen, maar toch. Dat is wel te zien aan de antwoorden als je op internet zoekt hoe lang de PanAmerica highway is. <br>\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=70&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nTeletubbies huisjes?</center><br>\r\n\r\n\r\nHet was mooi weer maar wat koud, en parkeerde voor de lunch op het strand van de golf van Corcovado. <br>\r\nTerug noordwaarts bracht ik een bezoek aan het Nationale Park Chiloé. Ik was te laat om er in te gaan (mocht alleen lopend) en parkeerde mijn auto een paar kilometer verder op het strand aan de stille Zuidzee. Stil was ie niet, hij bulderde alsof ie boos was maar het luide geraas maakte mij niet uit. Alles beter dan honden geblaf, en ik zou vroeg en lekker gaan slapen.<br><br>\r\nHeb ondertussen contact gehad met het ministerie van buitenlandse zaken in Buenos Aires in kwestie die diesel prijzen. Die hebben me netjes verteld dat het toch echt de wet is, en me een kopie er van meegestuurd. En ja hoor, het staat er echt. Had het niet voor mogelijk gehouden. In een wet, die pas nog in 2006 is verlengd met 5 jaar, staat duidelijk dat, in grensgebieden, pomphouders meer moeten rekenen aan mensen met een buitenlands kenteken of mensen zonder kenteken of mensen waarvan twijfel over de herkomst van het kenteken bestaat (dus een Argentijns kenteken opplakken als je gaat tanken zou ook niet mogen helpen). De wet stelt duidelijk dat dit is gedaan, omdat er teveel Chilenen (toen het daar veel duurder was) met grote tankauto’s , duizenden liters mee de grens over namen. Het is dus echt officieel, discriminatie op land van herkomst mag in zuid Amerika !!!<br>\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=80&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nHet blijft mooi hier</center><br>\r\n\r\n\r\n\r\nBesloot de volgende dag niet het park in te gaan. Had de dag er voor al wat info gekregen (ze hebben geen folders, alleen een uitprint blaadje) en de loopjes die je kon doen waren een beetje minder. Een er van deed ik gewoon vanaf mijn strand plekje, daar hoefde je het hele park niet voor in. Dus liep tussen de duinen door, zo af en toe een verse braam plukkend en in mijn mond stoppend. Bij terugkomst in de auto had ik natuurlijk paarse vingers, maar had wel een kilo vitamines naar binnen geslikt.<br>\r\nTerug rijdend naar Castro was ik in Dubio wat te doen. Had het eiland hier wel gezien, en wilde richting Osorno vulkaan, maar Luis en Patty hadden me uitdrukkelijk verzocht om langs te komen op de terugweg. Het waren aardige mensen en wilde graag bij ze op bezoel maar weer een nacht tussen hondengeblaf zag ik niet zitten. Belde ze vanuit Castro en nodigde ze uit op een dineetje hier ergens in een restaurant. Daar wilde ze niks van horen, ik zou en moest om 8 uur bij hun komen om te eten. Dan, besloot ik, zou ik mijn auto onder aan de berg parkeren en omhoog lopen. Misschien 20 minuutjes, maar goed voor de beentjes nietwaar. Die avond was erg gezellig. Patty en Luis hebben een goed gevoel voor humor en de avond was om voor ik er erg in had. Sliep als een roos, een blok en een baby op mijn plekkie onder aan de berg, er was maar één hond die de hele nacht blafte. <br><br>\r\nKende jullie dat verhaal van de boze buur? Het is echt hoorm geen verzinsel. Bolivia heeft veel gas, en levert dit naar onder andere Argentinië. Maar naar Chili wil het niet leveren. En dit, omdat 200 jaar geleden, tijdens oorlogen en vorming van de landen van dit continent, Chili een stuk van Bolivia schijnt te hebben afgepakt, zodat Bolivia nu geen grens meer aan zee heeft en dus, zoals dat heet, land-locked is. Dit is dus 200 jaar geleden gebuurt en daar zijn ze nog steeds boos over. Chili heeft voorgesteld om een doorvoer haven aan te leggen naar Bolivia maar daar wil het land niets van weten, ze willen zee hebben. Chili, vroeg dus aan Argentinië of hun gas te leveren, waarop Bolivia Argentinië dreigde droog te leggen. Alleen Argentijns gas mag naar Chili. Dit soort verhoudingen heerst er dus nog steeds tussen de Zuid Amerikaanse landen, kijk maar naar dat hele diesel prijs verhaal. Beetje kinds he? Waren we in Europa vroeger ook zo? <br><br>\r\n <br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=64&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nHet is bramen tijd, en die zijn er in overvloed..</center><br>\r\nTerug naar het noorden deed ik met prachtig weer. Nu eens geen waterig zonnetje maar een felle ploert. De temperatuur sprong naar 25 graden en ik genoot in de middag van twee uurtjes zonnen aan het water bij de ferry naar het vastenland. Terug in Montt even snel boodschappen gedaan bij de grote supermarkt, wat homeopathische middelen gehaald voor mijn rugpijn en door omhoog richting Puerto Varas. Ik reed er bewust 15 km voorbij omdat ik op de heenweg gezien had dat daar een perfecte P-plaats was om eens zonder hondengeblaf te gaan slapen. En zo geschiede.<br>\r\nVia email contact werd ik geïnformeerd over alle ellende van bevriende reizigers die nog steeds ploeteren in de buurt van Coihaoque. Kathy& Rick hebben benzine in hun diesel tank gegooid en hebben hun auto op een auto amblance moeten zetten. Helaas stonden ze een week gelende bij de haven in Aisen, want alleen daar konden ze hun auto maken, toen er een wilde staking uitbrak. ME, brandende autobanden en relletjes was het gevolg. Ook geen boot, tot nu toe. Ze hopen woensdag in Montt aan te komen. En dan maar hopen dat hun auto gerepareerd kan worden.<br>\r\nArmin en Marisol hebben nog steeds problemen met hun achterste differntieel en staan daar in de buurt bij een Garage. Ernst en Christine staan bij hun in de buurt, omdat die geen diesel kunnen krijgen. Vanwege de bood staking is er ook geen diesel.<br>\r\nYasha en Jurgen hebben ook auto problemen gehad maar die schijnen verholpen te zijn. Heb van hun niks meer gehoord, verwacht dat zij ook op woensdag in Montt aankomen.<br>\r\nTja, laten we het maar niet over Hans hebben, die rijd van garage naar garage heb ik het idee. <br>\r\nWat heb ik een geluk dat ik geen pech heb (klop klop).<br><br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=74&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nDaar is ie weer</center><br>\r\n\r\nOp de dag dat ik de Osorno vulkaan wilde gaan bekijken was het in de ochtend super mistig. Reed dus maar eerste naar Pt Varas. Grappig stadje, beetje nauwe straatjes, maar er was een goede parkeerplek aan het eind van de smalle boulevard en er was daar wifi.<br>\r\nRond het middag uur begon de zon zachtjes door de mist te komen en ik begon het meer te volgen richting vulkaan. Die weg was erg mooi. Wat hobbelig hier en daar, maar dat mocht de pret niet drukken. Steeds dichter kwam die Osorno. In Ensanada vond ik het tijd voor lunch. Vond een parkeerterreintje van een groots aangekondigde ‘green lagoon’. Oftewel groene meer. Ik krijg dan associaties met ‘blue lagoon’, helderblauwe water, strandjes en veel wild. Dat vond ik wat tegen vallen. Meertje was niet echt groen, ok, met wat fantasie. Het loopje er naar toe was geinig maar niet meer dan dat. Leuker was het kleine vosje wat bij de parkeerplaats schichtig liep te hopen op wat eetbaars. <br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=76&g2_serialNumber=1 \”>\r\n<br><br>\r\nVosje had honger</center><br>\r\n\r\n\r\nDoor naar Petrohue maakte ik een verkeerde afslag. Had ook geen zin om om te keren dus denk, ach, zie wel waar ik uitkom. Het bleek de weg naar Ralun te zijn. Zeer fraai, het was net alsof ik in Thailand reed. Veel dicht oerwoud met bamboo en varens. Ralu zelf was drie keer niks. Nou, eigenlijk twee keer niks, want het lag schitterend aan een soort Fjord meer. Prachtige uitzichten en met het mooie weer dat het ondertussen was was het wederom volop genieten van de natuur. De weg naar Ralu loopt verder dood dus ik moest terug. Had op de heenweg een plek voor een bakkie thee gezien, daar reed ik naar toe. Klein zandweggetje, maar tot mijn grote verbazing was er geen hek en ging het zand weggetje verder dan ik dacht. Kon plots niet verder vanwege laaghangende takken dus parkeerde mijn Porsche en ging te voet verder. Kwam bij een rivier terecht en dat was een van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien (om te parkeren dan he). Midden in de natuur, aan de rivier, uitzicht op de vulkaan, hoge bergen aan alle kanten met groen bekleed, stilte, natuur, enfin het was een super plek. Maar ja, ik kon er niet door. En toch wilde ik daar parkeren, niet voor een bakkie thee, maar voor de nacht. Pakte de snoeischaar en ging aan het werk, net zo lang tot ik een weg vrij geknipt had waardoor ik met niet al te veel kraswerk er door kon. En zo stond ik die avond en nacht op een super plek.<br>\r\nReed de volgende dag eerst naar Petrohué, dat stuk had ik me kunnen besparen. Het was echt niks, alhoewel het zicht op de vulkaan vanaf daar wel mooi was. Terug rijden en de vulkaan dan maar op. Had geen idee dat je er zo ver op kon rijden. Begon bij 20 meter hoogte en 10 km verder zat ik op 1200 meter of zo. Haha, moet je het profiel van deze dagrit eens zien.\r\n\r\nDie rit was machtig. Begon onder de wolken, en eindigde er ver boven, super uitzichten natuurlijk. In de winter is dit een ski gebied, je kon met een stoeltjes lift nog verder naar boven maar naar de top was niet mogelijk. De Vulkaan is ook niet actief, dat kan hier zo veranderen natuurlijk. Het gebied is zo instabiel als de nete. Vulkaan Chaiten is maar twee honderd km verderop geloof ik, en die leeft ook ineens weer. <br>\r\n\r\n<br><center><br>\r\n<img src=\” http://ctjansen.nl/nuke/modules/gallery2/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=53&g2_serialNumber=2\”>\r\n<br><br>\r\nProfiel van de dagje vulkaan rijden</center><br>\r\n\r\nDeze Osorno vulkaan is van boven dicht en bedekt met eeuwige sneeuw. Of dat hij hol is van binnen, geen idee. Ik vond het super. In de middag naar de vrije camp plek gereden die ik al eerder gezien had en ook hier was het weer perfect kamperen. Heb nog even in het meer gezwommen. Was wat fris maar uit te houden. Lekker potje nasi er bij, en ik was weer helemaal in me sas.<br>\r\nIk rond dit verhaal maar af, want het is al lang zat. Ga morgen terug naar Port Montt, in de hoop dat de gestrande Amerikanen daar aankomen met de boot. Dan ga ik die een riem en een Pizza onder het hart steken, om dan snel door te gaan naar de volgende vulkaan. Daar wachten Irma en Hubert op me, die willen een rondvlucht rond een actieve vulkaan maken …. En ik wil meeeeeeeee\r\n\r\n\r\n\r
